Białoboki



amek rozpoczęto budować w 1609 roku. Jego budowniczym był Konstanty Korniakt syn także Konstantego. Sprzedał on należące do niego w ziemi lwowskiej dobra : Odnów, Kulików, Dzibułki, Kłodno, Remenów, Hrebeńce, Sulimów, Nadzicze, Doroszów, Zboiska, Grzybowice i Bojaniec Stanisławowi Żurawińskiemu i przeniósł się wraz z owdowiałą matką Anną Korniakt z domu Dzieduszycką do swoich majątków w ziemi przemyskiej. Posiadał on tutaj trzy rezydencje : W Białobokach, Sośnicy i Złotowicach  a później także w Żurawicy. Właśnie Białoboki wybrał na gniazdo rodowe i wzorem starej szlachty jak np. Ossolińscy z Tęczyna czy Krasiccy z Sieczyna zawsze podpisywał się Korniakt z Białobok.

  Korniaktowie była to bardzo bogata rodzina i w swoich zamkach posiadała liczne bogactwa. Według opowieści zamkowe piwnice kryły beczki pełne miodu i wina a także wiele złota i innych kosztowności. Również na zamku było dużo ton cukru, który w ówczesnych latach był towarem bardzo poszukiwanym. Nawet król ograniczał jego spożycie natomiast Korniakt w zamkowych lochach jeździł ponoć saniami po cukrze jak po śniegu.

  W 1624 roku podczas tatarskiego najazdu miasto i zamek uległy zniszczeniu.

  Ostatnim właścicielem zamku był Antoni Korniakt a po jego bezpotomnej śmierci budowla ulega zapomnieniu i chyli się ku upadkowi.
  W XVIII wieku z zamku pozostała już tylko ruina a w XIX  wieku został rozebrany z polecenia Jerzego Lubomirskiego z Przeworska. Podczas drugiej wojny światowej Niemcy wykorzystywali gruz z zamku do utwardzania drogi a po wojnie okoliczni mieszkańcy kamienie do budowy swoich domów.
  Do dzisiaj pozostał niewielki fragment muru.